مارلی شاپیرو آشر، زنده‌گی‌اش با «دو» عجین شده است. دو فرزند دارد، دو شوهر و دو پاندمیک را سپری کرده است. تقریباً پنج سال پیش در یک صبح خزانی وقتی به استودیوی مارلی رفتم متوجه شدم که با نیرویی ملاقات می‌کنم. قرار بود با کسی که یک قرن زنده‌گی کرده است، ملاقات کنم. استدیوی او پر بود از اره دستی، قلم مو، واکس، چسب، آهن و برنز.
یکی از آثار مارلی در موزیم دایمی سمیتسونین نگه‌داری می‌شود. سال گذشته زمانی که او 107 ساله بود می‌خواستم به یکی از نمایش‌های او بروم تا کارهای تازۀ او را پس از آخرین ملاقات ما ببینم، اما ویروس کرونا سبب شد تا ملاقات ما لغو شود. اما بعدتر خبر شدم که مارلی به این ویروس مبتلا شده است.
نباید فراموش کنیم که مارلی خودش یک قدرت است و این را پیش از اینها پی برده بودم. بلی این خارق‌العاده است. یک هنرمند، نویسنده، عکاس، مجسمه‌ساز، درمان‌گر، مادر و همسر. او یک بار در سال 1918 زمانی که 6 سال سن داشت از آزمون پاندمیک زکام موفق به در آمده بود.
مارلی اکنون در مورد پاندمیک اولی که سپری کرده است، چیزی نمی‌داند و این را لیندا هنسل دختر خاله‌اش به ما گفت. به گفتۀ هنسل، بار اول مارلی پاندمیک را خیلی زود سپری کرد و به خانواده‌اش پیوست، اما این بار چند هفته در وضعیت بد قرار داشت.
ماه مارچ بود که مارلی احساس خسته‌گی می‌کرد و این وضعیت در ماه اپریل بدتر شد، درست زمانی که ویروس کرونا در منطقه شیوع کرده بود و بیش‌تر سال‌مندان را هدف قرار می‌داد. زمانی که مارلی دیگر دست از غذا خوردن کشید، پرستار او اصرار داشت تا به بیمارستان برود. متاسفانه پس از رفتن به بیمارستان و دادن آزمایش، نتیجۀ آزمایش او مثبت اعلام شد.
او هرگز به دستگاه تنفس مصنوعی نیاز پیدا نکرد، اما پزشکان «جو آن شاپیرو»، دخترش را فراخواندند و به او گفتند که مادرش بیش‌تر از 12 ساعت دیگر زنده نخواهد ماند.
جو آن شاپیرو به روزنامۀ اورشلیم گفته است: پزشکان این حرف را گفتند، زیرا آنان مادرم را نمی‌شناختند.
مارلی پس از 5 روز به خانه رفت. او اکنون روزنامه می‌خواند، اخبار می‌بیند و نظر می‌دهد. اما روند بهبودی مارلی کُند پیش می‌رود. با این حال مارلی می‌خواهد دوباره به کارش برگردد.
جمعیت کسانی که سن صد ساله‌گی را تکمیل کرده‌اند در آمریکا روز به روز سیر صعودی دارد. در سه دهۀ اخیر، نفوس صد ساله‌ها در آمریکا سه برابر افزایش یافته است و در حدود 72 هزار نفر رسیده است.
در تمامی دنیا آن‌های که به سن صد ساله‌گی رسیده‌اند، حدود یک‌ونیم میلیون نفر اند. تحقیقات «پیو» و ایالات متحدۀ آمریکا نشان داده است که این آمار تا سال 2050 به 3.7 میلیون نفر خواهد رسید.
مارلی تمام عمر برای خانواده‌اش زنده‌گی کرده است. او در معرفی‌نامه‌اش، خانواده‌اش را مرکز عشق، نگرانی، خوش‌حالی و جذابیت خوانده است.
چندین دهه است که مارلی هر روز «تای چی» انجام می‌دهد و یوگا نیز جز برنامههای روزانه‌اش است. او همچنان پیوسته کار کرده، حتی زمانی که فرزندانش جوان شده‌اند و به سن و سالی رسیده که دیگر خانم‌ها کار نمی‌کنند.
اولین نمایش مارلی در سال 1938 در شهر شیکاگو برگزار شد و کارهای او چندین دهه در گالری‌های بزرگ واشنگتن به فروش می‌رسید. او عضو دانشگاه آمریکایی است و همچنان سال‌ها به عنوان روان‌پزشک در انستیتوت روان‌درمانی آمریکا فعالیت کرده است.
عکس‌هایی که توسط مارلی گرفته شده و مقالاتی که او نوشته است، جز پر طرف‌دارترین‌هاست. او در 88 ساله‌گی عکاسی دیجیتل را در کلاسی که بقیه هم‌صنفی‌هایش چندین دهه از او کوچک‌تر بودند، آموخت.
مارلی می‌گوید که او همیشه از رنگ‌ها می‌ترسید، اما برای شکست این ترس، اکنون با رنگ‌ها سروکار دارد. نقاشی می‌کند، عکاسی می‌کند، تزیین می‌کند، مجسمه می‌سازد و …
به نوشتۀ نویسندۀ این مقاله، مارلی یک قدرت است که همیشه رشد کرده و در حال پیش‌رفت است. او می‌نویسد که بی‌صبرانه منتظر است تا ببیند مارلی چه کارهای تازه‌یی را قرار است برای مردم جهان نشان دهد.
منبع: واشنگتن پست
