پارسال در چنین روزی، نیروهای امنیتی افغانستان به گونۀ رسمی مسؤولیت کامل تأمین امنیت کشور را از نیروهای بین‌المللی گرفتند و در پی آن شمار زیادی از نیروهای ایتلاف، کشور را ترک کرده و پایگاه‌های نظامی خود را به سربازان افغانستان واگذار کردند.
نیروهای امنیتی در سال 2015 میلادی، تقریباً در سراسر کشور با گروه‌های تندرو و جنگ‌طلب جنگیدند و در جریان این درگیری‌ها شمار زیادی از نظامیان و غیرنظامیان کشته و زخمی شدند.
برخی از آگاهان، سال گذشتۀ میلادی را سالی خونبار برای نیروهای امنیتی می‌دانند و می‌گوید که در سال 2015 با وجود تلفات جانی و خسارات مالی ناشی از جنگ‌ها و راه‌اندازی عملیات‌های نظامی پی‌درپی، نیروهای امنیتی دستاورد چندانی نداشته اند.
عتیق‌الله امرخیل آگاه نظامی، در گفت‌وگویی با سلام‌وطندار می‌گوید که در سال گذشتۀ میلادی، برنامه‌ها و طرح‌های حکومت برای انسجام نیروهای امنیتی و راه‌اندازی عملیات‌های گسترده ناکارا بوده است و سران حکومت وحدت ملی هم در میدان نبرد و هم در مسألۀ رسیده‌گی به وضعیت خانواده‌های قربانیان جنگ، کوتاهی کرده اند.
به باور آقای امرخیل، سقوط ولایت کندز ضربۀ بزرگی به امنیت و ثبات کشور وارد کرد؛ روحیۀ مبارزه و مقاومت را در میان نیروهای امنیتی تضعیف کرد و مردم را نیز به آیندۀ کشور ناامید ساخت. آقای امرخیل می‌گوید که حکومت وحدت ملی در قسمت گماشتن افراد در کرسی‌های امنیتی سلیقه‌یی برخورد کرده و اصل شایسته‌سالاری را در نظر نگرفته است و این قضیه باعث بروز کشمکش در صفوف نیروهای امنیتی شده است.
جاوید کوهستانی، آگاه نظامی نیز با اشاره به نبود مدیریت سالم در ارگان‌های امنیتی می‌گوید که عدم هماهنگی میان نهادهای امنیتی کشور، جنگ‌طلبان و دهشت‌افگنان را تقویت کرده است. به باور آقای کوهستانی، عدم پشتیبانی نیروهای بین‌المللی از نیروهای امنیتی افغانستان نیز سبب شد تا طالبان از جنگ چریکی به جنگ‌های جبهه‌یی رو آورند.
این آگاه نظامی می‌افزاید، اگر چالش‌های مدیریتی نظام امنیتی کشور به زودی برطرف نشود، سال پیش‌روی میلادی نیز سال خونینی برای نیروهای امنیتی خواهد بود.
با آن که در جریان سال گذشته، مردم از نیروهای امنیتی کشور به طور گسترده پشتیبانی کردند، اما این نیروها در امر تأمین امنیت شهروندان چندان موفق نبودند. سقوط پی‌درپی ولسوالی‌های کشور و مهمتر از آن، تصرف سه روزۀ شهر کندز به دست طالبان، شهروندان کشور را بیش از پیش نسبت به ارادۀ سران حکومت در امر مبارزه با گروه‌های جنگ‌طلب و همچنین به توان نیروهای امنیتی برای تأمین امنیت در کشور بی‌باور ساخت.
