پاکستان نباید میزبان مجانی افسران ما شود

دیروز اعلام شد که شش افسر ارتش افغانستان، برای فراگیری آموزش‌های نظامی به پاکستان فرستاده شدند.

پاکستان از دیرباز خواستار این است که نظامیان افغانستان، را در خاکش آموزش جنگی بدهد.

رییس‌جمهورغنی در سفر اخیرش به اسلام آباد، پذیرفت که شماری از نظامیان افغانستان را برای فراگیری آموزش‌های نظامی به پاکستان بفرستد. حامد کرزی در دورۀ ریاست خویش، همواره این درخواست پاکستان را رد کرده بود. اما حالا در سیاست خارجی افغانستان دگرگونی آمده است و رفتن شش افسر ارتش برای فراگیری آموزش‌های نظامی به پاکستان، نشانۀ این دگرگونی مهم است.

این روزها، در رسانه‌های پاکستان نیز گفته می‌شود که سیاست خارجی و امنیتی این کشور نیز دچار دگرگونی بنیادین شده است. به گفتۀ تحلیل‌گران و روزنامه‌نگاران برجسته پاکستانی، نظامیان این کشور تصمیم گرفته اند که آهسته آهسته، سیاست استفادۀ ابزاری از گروه‌های افراطی مذهبی را کنار بگذارند.

روابط کابل و اسلام‌آباد هم این روزها بسیار دوستانه است. دو طرف از کارکردهای یک‌دیگر تمجید می‌کنند و آن را به فال نیک می‌گیرند. این روابط، آن‌چنان گرم شده که برخی از رسانه‌های هندی، آن را بی‌پیشینه و حتا نگران‌کننده می‌خوانند.

کابل ظاهراً، وعده‌های قطعی‌یی از اسلام آباد گرفته است و منتظرعملی ‌شدن این وعده‌ها است؛ و در ضمن، برخی از خواست‌های پاکستان را نیز اجابت کرده است. یکی از این خواست‌های مهم، آموزش نیروهای نظامی افغانستان، در خاک آن کشور بود.

تردیدی نیست که سیاست ستیزه با پاکستان، به نفع ما نیست. به مدت شصت سال، افغانستان و پاکستان با هم دشمنی کردند و فرصت‌های تاریخی‌یی را برای بهبود روابط از دست دادند. هر دو کشور، باید به این روش خاتمه دهند. پاکستان با راه‌اندازی جنگ نیابتی در افغانستان، بهای بزرگی پرداخت. جنرال‌های راولپندی با راه‌اندازی یک جنگ خاموش و اعلام ناشده علیه افغانستان، امنیت، اقتصاد و وجهۀ بین‌المللی پاکستان را قربانی کردند.

کابل هم در دهه‌های گذشته با نواختن طبل دشمنی، مردم افغانستان را به خاک سیاه نشاند. افغانستان و پاکستان از اِعمال سیاست‌های خصمانه علیه هم‌دیگر، هیچ سودی نبردند. بنابراین، نیاز است تا این دو کشور همسایه که با هم‌دیگر مشترکاتی فراوان دارند، با هم‌دیگر دوستی و تعامل مثبت داشته باشند. اما تلاش برای بهبود روابط و اعتمادسازی، باید دوطرفه و منطقی باشد. امتیازدهی نباید یک‌جانبه باشد. نباید افغانستان صرف، امتیاز بدهد و در بدل آن چیزی نگیرد. در هرگونه بده‌وبستان، باید هر دو طرف نفع ببرند. اما به نظرمی‌رسد که در حال حاضر، افغانستان یک‌جانبه امتیاز می‌دهد.

ما افسران خود را، باید زمانی به پاکستان بفرستیم که ارتش و استخبارات پاکستان، با شبکۀ حقانی مقاطعه کنند. در پاکستان، گفته می‌شود که ارتش این کشور با شبکۀ حقانی مقاطعه کرده است؛ اما تا حال امنیت ملی افغانستان، این موضوع را تایید نکرده است. زمانی باید افسران خود را به پاکستان می فرستادیم که امنیت ملی اعلام می‌کرد، روابط شبکۀ حقانی و راولپندی قطع شده است. فرستادن افسران ارتش به پاکستان، باید مشروط بر بستن پایگاه‌های آموزشی شبکۀ حقانی در قلمرو آن کشور باشد.

آگاهان می‌گویند، پاکستان می خواهد حداقل سی درصد افسران افغانستان را تعلیم دهد. این امر زمانی منطقی و خردمندانه است که ارتش پاکستان، دروازۀ تمامی شبکه‌های حمایتی طالبان و شبکۀ حقانی را در شهرهای آن کشور ببندد، پولی را که از کشورهای عربی به آنان می‌رسد، ضبط کند و آزادی عمل رهبران این گروه‌ها را محدود سازد. بدون این اقدامات، هیچ معنایی ندارد که افسران‌مان را پاکستانی‌ها تعلیم دهند.

تاکنون هیچ نشانه‌یی، دال بر این نیست که میزان خشونت در افغانستان کاهش یافته و طالبان و شبکۀ حقانی وادار به دست کشیدن از جنگ شده باشند. نظامیان پاکستانی اول باید ماشین جنگی طالبان را از کار بیاندازند و سپس افتخار میزبانی از افسران افغانستان را کسب کنند. اگر پاکستان امتیازی به جانب افغانستان داده است، کابل باید آن را با مردم، در میان بگذارد؛ نباید هیچ چیزی را از مردم پنهان کند. رسانه‌های جهانی دیر یا زود، خبر هر نوع توافق پنهانی را افشا می‌کنند. چه خوب است که دولت‌مردان ما خود پیش‌قدم شوند و به مردم اطلاع‌رسانی کنند.

از بهبود روابط افغانستان و پاکستان همه استقبال می‌کنند، مشروط بر این‌که منافع مردم افغانستان، در هر توافقی لحاظ شود.