زنان به عنوان نیمی از جمعیت جامعه از حقوق یکسان با مردان برخوردارند، اما بر اساس عرف و فرهنگ‌های ناپسند حاکم در افغانستان نمی‌توانند، هم‌پای مردان در جامعه حضور داشته‌باشند.
قدریه، از بانوانی‌ست که در بیرون از خانه کار می‌کند. او اما می‌گوید، فراتر از این نمی‌تواند در جامعه حضور یابد و در مشارکت‌های سیاسی و فعالیت‌های اجتماعی نقش بگیرد.
به گفتۀ او، 7 سال پیش با مردی که خانوادهاش بسیار قید است ازدواج کرد. قدریه می‌افزاید، با وجودی که وی در یک ادارۀ دولتی مصروف کار است، اما خانوادۀ شوهرش به وی اجازه نمی‌دهد با همکارانش رابطه داشته‌باشد و در نشست‌های رسمی اشتراک کند.
مقدسه، دانش‌جوی سال اول دانشگاه است، او می‌گوید، خانوادهاش قیودات زیادی بر وی وضع کرده‌اند و اجازه نمی‌دهند با دوستان و هم‌صنفانش ارتباط داشته باشد و حتی لباسی که می‌پوشد باید به سلیقه و خواست خانوادهاش باشد.
به گفتۀ مقدسه، خانوادهاش برایش می‌گویند:« جامعه خراب است و نباید با هر شخص ارتباط داشته باشی و لباسی که ما برایت انتخاب می‌کنیم ببوشی.»
ضمیر ایماق، آگاه امور اجتماعی در بارۀ وضع محدویت از سوی خانواده‌ها به دختران می‌گوید، بیشتر محدویت‌هایی که بر زنان از سوی خانواده‌ها وضع می‌شوند، ناشی از وجود عرف‌وعادات ناپسند حاکم در جامعه است.
به باور او، وضع این محدودیت‌ها خلاقیت و نوآوری دختران را نابود می‌کند. به گفته آقای ایماق، وضع محدودیت‌ها بر دختران و خانم‌ها در کنار پیامدهای منفی، بر وضعیت کشور از نظر پیشرفت، ترقی و توسعه نیز اثر منفی دارد.
همه انسان‌ها دارای حقوق یکسان و برابر هستند، اما در افغانستان وضع محدودیت‌ها بر خانم‌ها سبب انزوای آن‌ها از جامعه شده است.
فرهنگ و سنت‌های ناپسند در جامعۀ افغانستان سبب شده تا بسیاری از زنان در فعالیت‌های اجتماعی سهم نگیرند در حالی که اگر به نقش و حضور زنان در جامعه بیشتر توجه شود، تغییرات بنیادی در وضعیت کشور به وجود خواهد آمد.
