بعد از ظهر روز گذشته مهاجمان مسلح به وزارت امور داخله حمله کردند. به گفتۀ سخنگوی این وزارت، مهاجمان ابتدا مواد انفجاری همراه خود را منفجر کردند و پس از آن وارد ساختمان وزارت شده و با نیروهای امنیتی درگیر شدند. ساختمان جدید وزارت داخله در جادۀ فرودگاه قرار دارد و دارای چندین کمربند و ایست بازرسی‌ست. رسیدن به این وزارت و گذشتن از کمربندهای امنیتی کار ساده‌یی نیست. با این حال، مهاجمان از این ایست‌ها به سلامتی عبور کردند و خود را به ورودی ساختمان وزارت رساندند و در نهایت وارد ساختمان شدند.
مهاجمان زمانی به وزارت داخله حمله کردند که وزیر داخله برای گشایش ایستگاه فرعی برق 220 کیلووات ولسوالی خلم ولایت بلخ و شبکۀ توزیع برق ولسوالی مارمل، همراه با رئیس جمهور به شهر مزار شریف رفته بود. عین همین اتفاق در روز 25 ثور نیز اتفاق افتاده بود. در بامداد روز 25 ثور زمانی که طالبان بر شهر فراه حمله کردند و صبح همان روز بخش‌هایی از این شهر را تصرف کردند، وزیر داخله همراه با رئیس جمهور، برای گشایش خط برق ۲۲۰ کیلوولت و سب استیشن برق ارغندی-لوگر، به این ولایت رفته بودند. پرسشی که مطرح می‌شود این است که کار وزیر امور داخله تأمین امنیت و نظم‌دهی به شهر است یا گشایش و به بهره‌سپردن پروژه‌های اقتصادی و زیربنایی؟ اگر وظیفۀ وزیر داخله گشایش این پروژه‌هاست، پس وزارت‌های اقتصاد و انرژی و آب برای چیست؟ چه کسی مسوول تأمین امنیت شهر و شهروندان است؟ چه چیزی سبب شده که ویس احمد برمک تبدیل به دردانۀ اشرف غنی شده است؟ و….
باری رئیس جمهور وزارت داخله را «قلب فساد» خوانده و گفته بود، فساد در دولت زیر ادارۀ او یکی از چالش‌های عمده در کشور است. و افزوده بود که راهبردهایی که برای مبارزه با فساد تدوین شده ناکارا و اداره‌هایی که برای مبارزه با فساد ایجاد شده‌اند، خود عامل فساداند.
در آن زمان برمک وزیر داخله نبود، احتمالا یکی از دلایلی که رئیس جمهور، وزیر داخله را در گشایش پروژه‌های اقتصادی با خود می‌برد، همانا پاک‌شدن این وزارت از فساد در دوران برمک باشد. اما این احتمال خیلی کم‌رنگ است؛ زیرا همین چند روز پیش جنرال مرادعلی مراد معاون امنیتی وزارت داخله در مراسم خدا حافظی‌اش از مأموران پولیس عذرخواهی کرد. او گفت، «بدترین حالت را ماموران پولیس دارند». او گفته بود که در ولایت‌های غزنی در جنوب، خوست در جنوب شرق، ارزگان در جنوب، دایکندی در مرکز و چندین ولایت دیگر سربازان پلیس نان ندارند و مسئولان وزارت داخله نیز نتوانسته‌اند در این زمینه کاری کنند. سخنان صریح معین امنیتی وزارت داخله بیانگر این است که فساد هنوز در وزارت ریشه‌کن نشده است. بنابراین، این احتمال خیلی به واقعیت نزدیک نیست. احتمال دوم این است که رئیس جمهور نگران سوء قصد به جان خود است به همین دلیل وزیر داخله را برای تأمین بهتر امنیت شخصی با خود می‌برد. این احتمال نیز موجه نیست؛ زیرا رئیس جمهور محافظانی دارد که حرفه‌یی و آموزش دیده‌اند و برای تأمین امنیت نیازی به همراهی وزیر داخله وجود ندارد. این‌که چرا وزیر داخله همیشه در رکاب رئیس جمهور است، شاید تنها رئیس و وزیرش از آن آگاه است.
دو سال پیش رئیس جمهور غنی در سخنرانی‌یی که در موسسۀ تحقیقاتی موسوم به «روسی» در لندن داشت –همان‌جایی که اعضای جنبش روشنایی چندین بار سخنرانی او را مختل کردند- گفته بود که بسیاری از وزیران کابینه‌یی او حتا نمی‌داند که موجودیت وزارت زیر فرمانش برای چیست. حالا اما، خود وزیری را برای گشایش یا بهره‌برداری پروژه‌هایی می‌برد که هیچ ربطی به حیطه‌یی صلاحیت و مسوولیت وزیر ندارد. نبودن وزیر در وزارتی که مسوولیت‌اش تأمین امنیت و هماهنگی با دیگر بخش‌های امنیتی در دوران جنگ است، می‌تواند سبب ناهماهنگی و عدم مدیریت جنگ شود. همانطوری‌که گفته می‌شود یکی از دلایل مهم سقوط بخش‌هایی از شهر فراه به دست طالبان، نبود هماهنگی میان نهادهای امنیتی بوده است. درست در همان روز وزیر داخله به‌جای مدیریت جنگ و هماهنگی با دیگر نهادی‌های امنیتی در مدیریت جنگ، برای گشایش پروژه به لوگر رفته بود. دیروز نیز همین دور باطل دوباره تکرار شد. حمله مهاجمان بر وزارت داخله و شرکت وزیر در مراسم گشایش پروژه انتقادهایی در شبکه‌های اجتماعی برانگیخته بود.
یکی از صاحبان رسانه پس از حملۀ مهاجمان بر وزارت داخله، در تویترش چنین نگاشته است، یکی به من بگوید در دورانی که کشور در حال ازهم پاشیدن است، وزیر داخله که مسوول تأمین امنیت است در مراسم گشایش چه‌کار می‌کند؟ کاربرانی دیگر نیز از رفتن وزیر داخله به بلخ انتقاد کرده و کنایه‌هایی نیش‌داری را به حساب او حواله کردند.
به نظر می‌رسد، رئیس جمهور به‌جای پیچیده‌کردن اوضاع، بهتر است کار را به اهل کار بسپارد و بگذارد وزیران بخش‌های امنیتی، جنگ را مدیریت و امنیت را تأمین کنند و وزیران بخش‌های اقتصادی مسوولیت خود را انجام دهند. دخالت‌دادن یک بخش به بخش دیگر جز پیچیدگی و درهم و برهمی اوضاع و استفادۀ سوء دشمن از این خلاء سودی دیگری برای کشور ندارد.
