نشست مسکو که هفتۀ پیش میان سیاست‌گران افغانستان و هیأت طالبان برگزار شد، واکنش‌های زیادی را به ویژه در شبکه‌های اجتماعی برانگیخت. واکنش‌ها به این نشست نشان داد که شماری از سیاست‌مداران افغانستان که در این نشست شرکت کرده بودند از عمق سیاست آگاهی ندارند.
حامد کرزی رئیس جمهور پیشین همراه با بیش از 40 سیاستمدار، فعال مدنی و مقام‌های عالی رتبۀ حکومت پیشین و مقام‌های پیشین حکومت کنونی در این نشست با هیأت طالبان دیدار کردند و همه یکصدا ادعای طالبان (به زعم طالبان، جنگ در برابر اشغالگران) را تأیید کردند.
رفتار و گفتار سیاستمدران حاضر در این نشست نشان داد که آن‌ها بدون برنامۀ یکدست و قابل بحث در این نشست شرکت کرده‌اند؛ زیرا در این نشست از عملکرد ضدبشری طالبان پیش از سقوط حکومت طالبان و جنایت‌های این گروه در نزدیک به دو دهۀ گذشتنه صحبتی به میان نیامد، برعکس این هیأت طالبان بودند که نشان دادند با طرح و برنامه در این نشست آمده‌اند و با ارائۀ آمار و ارقام عملکرد خود را توجیه کردند.
اکثر شرکت‌کنندگانی که در نشست مسکو با هیأت طالبان دیدار کردند، خود معماران و بنیانگذاران نظام سیاسی جدید بودند؛ اما نمایندگان طالبان در برابر آنان خواستار تعدیل قانون اساسی، انحلال نیروهای امنیتی و ایجاد حکومت نوع طالبانی شدند. با این حال، طرف مقابل نه تنها طرحی برای ارائه و حرفی برای گفتن نداشتند، بلکه با تکرار حرف‌های طالبان دم از تعدیل قانون اساسی می‌زدند.
شرکت‌کنندگانی که با هیأت طالبان دیدار کردند بیشتر براساس رقابت با حکومت وحدت ملی به ویژه رئیس این حکومت در نشست مسکو شرکت کرده بودند؛ زیرا این نشست با آتش‌بس یک جانبۀ رئیس حکومت وحدت ملی تفاوتی نداشت.
حامد کرزی رئیس جمهور پیشین و دیگر مقام‌های حکومت‌اش وجهۀ طالبان را از یک گروه خشونت‌گرا به «برادران ناراضی» تغییر دادند و حکومت اشرف غنی رئیس حکومت وحدت ملی از طالبان یک گروه سیاسی ساخت.
افغانستان به عنوان یک کشور مصرفی با اقتصاد ضعیف وابسته به کمک‌های خارجی و به ویژه کمک‌های آمریکاست و آمریکا نیز با آغار گفت‌وگوهای صلح با طالبان هدف‌های بزرگتری را دنبال می‌کند. هدف‌هایی که قربانی اصلی آن مردم افغانستان است و مردمی که در طول تاریخ بهای معاملات تاجران سیاسی را پرداخته‌اند، اکنون بیشتر از صلح به دادخواهی نیاز دارند.
بر اساس آمارها هزاران تن در طول این دو دهه کشته شده‌اند، صدها خانواده نیز بی‌سرپرست شده و نیاز به کمک دارند. صلح درد مادران داغدیده، زنان بیوه و کودکان یتیم را التیام نمی‌بخشد، بلکه باید برای آن‌ها دادخواهی شده و دست‌شان گرفته شود.
طالبان در طول این دو دهه نه علیه خارجی‌ها که علیه مردم افغانستان جنگیده‌اند و قربانی فعالیت‌های این گروه مردم افغانستان بوده‌اند. بنابراین، صلح با این گروه دردی را دوا نکرده و مشکل افغانستان را حل نخواهد کرد.
