لباس زنانه و زنگ در دست‌وپا؛ «با شلاق وادار می‌شدم تا صبح برقصم»

«وقتی 15 ساله‌ بودم، زورمندان و فرماندهان روستا به زور مرا به محفل‌های شادی می‌بردند، زنگ به دست‌وپایم می‌آویختند و لباس نازک زنانه بر تنم می‌کردند، و تا بامداد به ضرب شلاق وادارم می‌کردند برقصم. از حرکت اندامم به وجد می‌آمدند و ظاهراً این گونه حرکات خوش‌حال‌شان می‌کرد.»

فرید در نهایت پا به فرار می‌گذارد و عازم ایران می‌شود، اما همین که پس از دو سال به کشور برمی‌گردد، مردان مسلح خانۀ‌شان را محاصره کرده و او را از خانه دوباره به میدان رقص و پایکوبی می‌برند.

به گفتۀ فرید، او یکی از قربانیان بوده و شمار بچه‌هایی که وادار به ارایۀ خدمات جنسی به زورمندان می‌شوند بیشتر از حد تصور است.

فردی که از فرید سوء استفاده می‌کرده، امان‌الله، فرمانده پیشین ولسوالی بهارک تخار و از فرماندهان محلی در تخار است. فرید می‌گوید: «امان‌الله مسلح بوده و از خدمات امنیتی برخوردار است.» به قول این قربانی، او یکی از سه پسری بوده که این فرمانده با خود نگه داشته است.

تلاش کردیم دیدگاه فرمانده امان‌الله را داشته باشیم، اما او حاضر به گفت‌وگو در این باره نشد.

محمدرضای 16 ساله، دیگر قربانی بچه‌بازی برای استفادۀ جنسی از فاریاب به کابل و از کابل به تخار منتقل می‌شود. رضا می‌گوید، به بهانۀ شغلی نان‌وآب‌دار او را به تالقان می‌برند، اما آن‌جا وادار به رقص و رفع نیاز جنسی «مردان مسلح» می‌شود.

این‌جا پایان داستان نیست. شخصی به نام بهرام موظف است تا رضا را برای گرم‌نگه‌داشتن محافل خوشی از یک ولسوالی به ولسوالی دیگرِ تخار منتقل کند. او می‌گوید، بهرام هم بارها به او تجاوز کرده است. رضا دو بار از سوی پولیس بازداشت می‌شود، اما هر بار فرماندهی به نام بشیر او را آزاد می‌کند.

سنت‌الله تیمور، سخنگوی والی تخار می‌گوید، بچه‌بازی بیشتر در ولسوالی‌های ینگی‌قلعه و رستاق این ولایت مروج است و حتا شماری از افسران و مسؤولان پولیس محلی نیز علاقه‌مند رقص بچه‌های کم‌ سن‌وسال اند.

خواستیم حرف‌های وزارت کار و امور اجتماعی را نیز در این رابطه داشته باشیم، اما سخنگوی این وزارت در این زمینه حاضر به گفت‌وگو نشد.

کمیسیون مستقل حقوق بشر در سال 1393 در مورد بچه‌بازی در تحقیقی گفته بود «در برخی از مناطق افغانستان، تعدادی از اشخاص یک و یا چندین کودک پسر را که عموماً دارای سنین 10 تا 18 سال اند، به منظور بچه‌بازی که عموماً با بهره‌‏کشی جنسی و سایر آزارهای جنسی همراه است، نگه‌داری می‏کنند.» اما بر بنیاد ویدیوهای این نوع محفل‌ها، افراد از سن 10 تا 25 سال هم در افغانستان قربانی این پدیده اند.

جنرال فقیرمحمد جوزجانی، فرمانده پولیس تخار در گفت‌وگو با سلام‌وطندار می‌گوید، شماری از نیروهای پولیس هم از پسربچه‌ها سوء استفاده می‏کنند، اما این عمل بیشتر از سوی فرماندهان مسلح غیرمسؤول انجام می‌شود.

کریم دانش، فعال مدنی در این ولایت می‌گوید، با وجود تلاش‌های نهادهای مدنی و نشر گزارش‌هایی در این مورد، دولت برای محو پدیدۀ بچه‌بازی تاکنون هیچ برنامه‌یی نداشته است.

کودکانی که قربانی بچه‌بازی می‌شوند، به نام «بچه بی‌ریش» شناخته شده و فردی که او را وادار به رقص می‌کند و از او استفادۀ جنسی می‌کند هم، «بچه‌باز یا کاته» یاد می‌شود. تمام مخارج بچه بی‌ریش تا دوران جوانی و تا وقتی که قابل استفاده است از سوی کاته‌اش تأمین می‌شود و وقتی که نگه‌دارندۀ بچه بخواهد از شر او خلاص شود، سرش را تراشیده و پس از لت‌وکوب او را اخراج می‌کند.