بشر شیفتۀ صنعت مُد است. افراد با تاثیر از اوضاع فرهنگی و اجتماعی و براساس بضاعت‌‌شان به این پدیده برخورد می‌کنند. اما برای عوام، طرز پوشش هنرمندان و سلیبریتی‌ها همیشه محل بحث بوده است. بنابراین، بی‌خود نیست که رسانه‌های معتبر جهان، در جشن‌وارهای بزرگ طرز پوشش هنرمندان و سلیبریتی‌ها را زیر ذره‌بین قرار می‌دهند و زمان زیادی را صرف بحث در مورد پوشاک، کفش و یا طرز آرایش فلان یا بهمان هنرمند می‌کنند و این‌چنین می‌شود که ملیاردها دالر به جیب طراحان لباس بریزد.
در زمین سیاست نیز افراد به ظاهر و طرز پوشش‌شان بسیار اهمیت می‌دهند، سیاست‌مداران کله گنده در این زمینه هزینه قابل توجهی را صرف و طراح لباس و مشاور لباس استخدام می‌کنند. سیاست‌مداران برای جلب توجه مردم روان‌شناسی جمعی را مطالعه می‌کنند و حتا شماری به اتنوگرافی توجه دارند.
هرچند تمرکز روی شیوۀ پوشش سیاست‌مداران در هیچ کشوری به اندازه آمریکا نیست، اما جامعه سیاسی افغانستان نیز از این امر مستثنا نبوده است. نوع پوشش و برندهای مورد استفاده سیاست‌مداران در افغانستان هر کدام محل بحث است. شیوۀ پوشش سیاست‌مداران در کشور معمولاً با توجه به وضعیت اقتصادی کشور و بستر مذهبی آماده می‌شود، با این وصف، هر کس شیوه مختلف را برگزیده است. حامد کرزی به دلیل سلیقه خاص‌اش به قره‌قل، پیراهن‌تنبان و جیلک سبز معروف است، کرزی همیشه آراسته و منظم ظاهر می‌شود.
عبدالله عبدالله به سبک پوشش غربی و استفاده از برندهای گران قیمت جهان معروف است. به هر حال، در میان سیاست‌مداران، پوشش یک نفر همواره با تمسخر به همراه بوده است. مرد لاغر اندامی که در میان لباس بد دوخت در محافل رسمی ظاهر می‌شود، گاه تنبان‌اش نامتناسب است و گاه کتش بزرگ و بدریخت جلوه می‌کند. پوشیدن جوراب با دم‌پایی، بستن نامتناسب دکمه‌ها کت، پوشیدن عینک روی ماسک، توجه مخاطبان شبکه‌های اجتماعی را جلب می‌کند.
کاربران شبکه‌های اجتماعی موافقان و مخالفان هرکدام، تبصرۀ خاص خود را دارند. مخالفان عمدتاً این سیاست‌مدار را به بد سلیقه‌گی متهم می‌کنند و به پندار آن‌ها با این طرز پوشش، گاهی آبروی افغانستان را به باد می‌دهد. اما موافقان به این پندار اند که او شخصیت قلندرمنشانه دارد و از این جهت با مردم نزدیک است. صرف نظر از تبصره‌های مخالفان و موافقان، این مرد با طرز پوشش برخورد اتنوگرافیک دارد و از این نظر هوش‌مندانه عمل می‌کند. هنگامی که در میان اقوام و اقلیت‌ها حاضر می‌شود، تلاش می‌کند ظاهر خود را با فرهنگ آنان سازگار سازد. در میان ترکمن‌ها لباس ترکمنی به تن می‌کند و کلاه مخصوص ترکمن‌ها را می‌پوشد و در نورستان «پکول» یا کلاه «کجری» سر می‌کند. در رفتار نیز تلاش می‌کند خود را با مردم نزدیک نشان بدهد. در میان مردم پنجشیر می‌گوید که قرصک – موسیقی مخصوص پنجشیر – شانه‌هایم را به حرکت می‌آورد و شادی‌آفرین است. این مرد محمد اشرف غنی است. او با صنعت پوپولیسم به درستی آشناست و از آن سود می‌برد.
در واپسین مورد آقای غنی به دیدار بیمارستان دولتی که در غرب کابل مورد حمله قرار گرفته بود رفت، از آن‌جایی که در این بیمارستان مردم هزاره و تشیع هدف قرار گرفته بودند، غنی با دستاری که معمولاً در میان هزاره‌ها رایج است، ظاهر شد و در آن‌جا اعلام کرد که هم «هزاره» است و هم «شیعه». او به هر جایی که رفته با روش مشابه برخورد کرده است. اما نکته مهم در مورد این مرد این است که در قلم‌رو او امنیت وجود ندارد، مردم‌سالاری به زمین شده و فساد به اوج خود رسیده است.
اما قلندر ما ادعای مشروعیت سیاسی دارد و با طرز پوشش بحث‌برانگیز اش، پشت سیاست‌مداران شیک‌پوش و سیاست‌مداران صاحب ساعت‌های برند را به زمین زده است. او با گردن پت، تسبیح صد مهره‌یی و ادعای دانش و خرد افغانستان را زیر پای کرده و با دوستانش مشغول لذت‌بردن از محتوای این خرابه است.
