صنعت سنتی قالین‌بافی در ولایت بغلان، در گذشتۀ نه چندان دور، جایگاه بسیار مهمی در بخش کالاهای صادراتی افغانستان داشت. اما در سال‌های اخیر، این صنعت به شدت آسیب دیده و از رونق بازمانده است.
شماری از قالین‌بافان بغلان می‌گویند که دولت برای رشد و توسعۀ این صنعت هیچ کاری انجام نداده است. بافنده‌گان قالین یکی از علت‌های عمدۀ رکود قالین‌بافی را نبود بازار مناسب می‌دانند و می‌گویند که قالین افغانستان به نام کشورهای دیگر در بازارهای جهانی عرضه می‌شود و این معضل لطمۀ بزرگی بر شهرت و اعتبار قالین اافغانی وارد کرده است.
تاجران قالین نیز می‌گویند، تا زمانی‌که دولت از صنعت قالین‌بافی حمایت نکند و در بازارهای جهانی برای این قالین مرغوب بازاریابی نکند، صنایع دستی از جمله قالین از وضعیت رکود خارج نخواهند شد. به گفتۀ تاجران، با کم‌رنگ شدن صنعت قالین‌بافی در بغلان، بیش از ۱۰ هزار زن و مرد در این ولایت بی‌کار شده اند .
در چهل سال جنگ و درگیری در کشور، پاکستان توانسته با جلب و جذب هزاران مهاجر افغانستان، صنعت قالین‌بافی را به سود خود گسترش دهد و از این راه برای قالین پاکستانی شهرتی جهانی برهم زند. صنعت‌گران افغانستان می‌گویند که هنوز هم قالین تولید شدۀ افغانستان به پاکستان می‌رود و پس از شست‌وشو و نصب مارک پاکستانی به بازارهای جهانی صادر می‌شود.
تاجران قالین، واردات قالین‌های ماشینی خارجی به کشور را ضربۀ جبران‌ناپذیری به صنعت قالین افغانستان می‌دانند. در حال حاضر قالین‌های ماشینی از کشورهای ایران، پاکستان و ترکیه وارد بازارهای افغانستان می‌شود.
با وجود تمامی این چالش‌ها و ناامیدی‌ها، هنوز هم قالین‌های ترکمنی، بلوچی و چوبرنگ افغانستان در بازارهای جهانی از شهرت خوبی برخوردارند.
بسیاری از شهروندان کشور بر این باورند که بالا بودن بهای قالین افغانستان سبب شده تا مردم از قالین‌های ماشینی به جای فرش‌های دست‌باف بومی استفاده کنند.
