عبدالجامع جامع، معاون شورای ولایتی غزنی و سرپرست هیأت مذاکره‌کنندۀ محلی برای آزادی مسافران اسیر، می‌گوید که آزادی 31 مسافر ربوده‌شده، منوط به اجازۀ «آی.اس.آی» پاکستان است.
او بر این باور است که استخبارات پاکستان برای دست‌یابی به اهدافش در افغانستان و امتیازگیری بیش‌تر در جریان مذاکرات صلح، آزادی مسافران را به تعویق می‌اندازد.
جامع می‌افزاید: مذاکرات با طرف مقابل ادامه دارد و تا حال چندین‌بار هیأتی از بزرگان قومی زابل و غزنی، به شورای کویته و پیشاور در پاکستان رفت‌وآمد کرده اند.
اما آقای جامع مشخص نکرده که خواست‌های طالبان در قبال آزادسازی این اسیران چیست.
خالق داد اکبری، رییس شورای ولایتی غزنی نیز اسیرگرفتن 31 مسافر را کار پاکستان می‌داند و می‌گوید که استخبارات این کشور در پی ایجاد اختلاف در میان اقوام گوناگون افغانستان است.
شورای صلح غزنی نیز دست پاکستان را در این کار دخیل می‌داند.
مدیر شیرجان، از اعضای برجستۀ شورای صلح غزنی به سلام‌وطندار گفت: نقش استخبارات پاکستان در به تعویق انداختن آزادی این مسافران جای بحث دارد و دور از تصور نیست.
امرالله صالح، رییس پیشین امنیت ملی در مورد هویت افرادی که مسافران هزاره را ربوده اند، می‌گوید که مسافران ما توسط گروه طالبان ربوده شده اند، نه توسط گروه داعش. صالح می‌افزاید که طالبان خواهان تبادلۀ این اسیران با چند تن از اتباع سینکیانگ چین هستند.
دولت افغانستان چند تن از اتباع چینایی مربوط به گروه «حرکت اسلامی ترکستان شرقی» را در بند دارد. لازم به ذکر است که چین این افراد را تروریست می‌خواند.
اما محمدعلی احمدی، معاون والی غزنی می‌گوید که تا حال دولت و بزرگان قومی، کار مؤثری در زمینۀ آزادسازی این مسافران انجام نداده اند.
معاون والی غزنی در مورد دست‌داشتن پاکستان در این رویداد اظهارنظر نمی‌کند و می‌گوید: هر خبری که در رسانه‌ها پخش می‌شود، درست نیست و حقیقت ندارد. او می‌افزاید که در یک‌ماه گذشته، تمامی حرف و حدیث‌هایی که در مورد عملیات، مذاکرات، آزادشدن چند نفر یا آزادی همۀ اسیران، تبادلۀ اسیران و خواسته‌هایی از این دست در رسانه‌ها پخش و نشر شده، همه به خاطر اقناع اذهان عامه بوده اند. عملاً هیچ اقدام مؤثری در این زمینه انجام نگرفته است.
بیش از یک‌ماه است که 31 مسافر هزاره هنگامی که از قندهار به سوی کابل پایتخت در حرکت بودند، در مسیر راه توسط افراد مسلح منسوب به طالبان ربوده شده اند. تا حال نه عملیات‌های نظامی و نه مذاکرات بزرگان قومی برای آزادی این اسیران، نتیجۀ مشخص و عملی‌یی نداشته اند.
