نام بسیاری از گذرها و محله‌های شهر فیض‌آباد مرکز بدخشان، با صنایع محلی این ولایت گره خورده است؛ گذرهایی چون دیگریزی، الاچه‌بافی، کفش‌دوزی، چرم‌گری و از این دست… این نام‌ها روی‌هم‌رفته حکایت از تاریخ درخشان و پررونق صنایع محلی دارد.
اما امروزه دیگر از آن شکوه و رونق گذشته در صنایع دستی محلی این ولایت چندان خبری نیست.
این رکود را فیض‌محمد که یک مسگر دیرینه است بهتر درک می‌کند. او می‌گوید، به‌دلیل بی‌توجهی دولت و بلندرفتن توقع مردم، دیگر نمی‌تواند با پیشۀ چندین ساله‌اش تأمین معیشت کند و باید به کاروبار دیگری روی بیاورد.
همین شکایت و نارضایتی را از زنان پیشه‌ور در این ولایت نیز می‌شنویم.
نادیه سادات، مسئول یکی از نهادهای حرفه‌یی زنان در بدخشان می‌گوید، با شور و هیجان به کار آغاز کرده بود اما اکنون تنها چیزی که برای او باقی مانده، دلسردی است و نگرانی از آینده.
عبدالغفور فروغ، یکی از آگاهان امور اقتصادی می‌گوید، رکود صنایع دستی محلی نگران‌کننده است. دولت باید این مسئله را جدی بگیرد و در این زمینه اقدام کند.
اما عبدالحسیب دقیق، رئیس اقتصاد بدخشان می‌گوید، آنان براساس پلان انکشافی اقتصاد محلی، در همکاری با نهادهای کمک‌کننده برنامه‌هایی را روی دست دارند که با عملی‌شدن آن صعنت‌های محلی از خطر نابودی نجات می‌یابد.
مقام‌های محلی بدخشان جلوگیری از رکود صنایع محلی را از اولویت‌های خویش می‌دانند و می‌گویند تلاش دارند تا با فعال‌کردن هسته‌های درآمدزای داخلی به توسعۀ اقتصاد محلی کمک کنند.
