خانواده‌هایی که از آموزش فرزندان‌شان بی‌خبرند

شماری از خانواده‌های دانش‌آموزان در کابل از عدم برگزاری جلسۀ خانواده‌ها در مکتب‌های دولتی شکایت دارند. آنان می‌گویند، از درس و مشق فرزندان‌شان هیچ آگاهی ندارند و با مسئولان مکتب در ارتباط نیستند.

سمیرا، بانویی که دو فرزندش در یکی از مکتب‌های دولتی مشغول آموزش‌اند می‌گوید، از درس و مشق فرزندانش خبر ندارد؛ چون جلسۀ خانوادۀ دانش‌آموزان در این مکتب برگزار نمی‌شود. سمیرا می‌گوید که حتی شمارۀ تماس آموزگاران کودکانش را ندارد. به گفتۀ او، برخی از آموزگاران اجازه ندارند شمارۀ تماس‌شان را به وابستگان دانش‌آموزان بدهند و برخی‌های‌شان هم به شاگردان اعتماد ندارند.

این خانواده‌ها از وزارت معارف می‌خواهند که برای رفع این مشکل گام‌های عملی و جدی بردارد.

در مکتب‌های خصوصی اما وضعیت متفاوت است. در بیشتر این مکتب‌ها، جلسۀ خانواده‌های دانش‌آموزان هر ماه برگزار می‌شود.

یاسین ظفری، مدیر یکی از مکتب‌های خصوصی در کابل می‌گوید که هر ماه با خانواده‌های دانش‌آموزان مکتب نشست دارند و هدف‌شان از برگزاری این نشست‌ها، هماهنگ‌سازی محیط مکتب و خانه با فضای آموزش‌وپرورش است.

اما پدران و مادرانی که فرزندان‌شان در مکتب‌های خصوصی درس می‌خوانند، می‌گویند، برگزاری نشست‌ها با خانواده‌های دانش‌آموزان در مکتب‌های خصوصی به خاطر پولی است که از خانواده‌ها می‌گیرند، نه مسئولیت‌پذیری آن‌ها.

سردار محمدرحیمی، معین سوادآموزی وزارت معارف می‌گوید، در نظام معارف افغانستان شورای خانواده‌ها و شورای مکتب‌ها هر دو وجود دارد و هدف از ایجاد این شوراها، افزایش سطح کیفیت معارف است. اما به گفتۀ آقای رحیمی، در بسیاری از مکتب‌ها به این امر توجه نمی‌شود.

با وجود تمام کارهایی که از سوی دولت و همکاران بین‌المللی در بخش معارف کشور انجام شده است، هنوز این وزارت کلیدی، دستخوش ناملایمات و درگیر ساختارهای سنتی‌ست. ساختار قدیمی در نظام معارف کشور سبب می‌شود تا شیوۀ کارکرد معارف کمتر مورد بحث قرار گیرد. به همین دلیل جلسۀ خانواده‌ها و هر چیزی که بحث و گفت‌وگو در قالب نظام معارف را در پی داشته باشد، تاکنون نهادینه نشده است.