خاموشی حامیان طالبان در برابر تاریکی پایتخت

طالبان سه روز پیش یکی از پایه‌های برق وارداتی تاجیکستان و اوزبیکستان را در  منطقه‌ی کیله‌گی ولسوالی دوشی ولایت بغلان تخریب کردند و کابل را در تاریکی فرو بردند. طالبان بغلان سه هفته پیش نیز یکی از پایه‌های برق وارداتی را تخریب کردند که برای چندین شب تاریکی بر پایتخت حاکم بود.

در این‌که طالبان هیچ حد و مرزی را نمی‌شناسند و جنایت‌های گوناگونی را مرتکب می‌شوند، شکی وجود ندارد؛  اما خاموشی حامیان دولتی طالبان در برابر تخریب پایه‌های برق و انهدام دیگر زیرساخت‌های اقتصادی‌ قابل تأمل است.

همه به یاد داریم که حمله‌ی چند روز پیش نیروهای امنیتی بر نشست طالبان در منطقه‌ی تفتانیِ ولسوالیِ دشت ارچی‌ کندز که به گفته‌ی وزارت دفاع چندین تن از سران طالبان در نتیجه‌ی آن کشته شدند، موجی از انتقادها را در پی‌داشت. حتا برخی از اعضای پارلمان به این حمله واکنش شدید نشان دادند و مدعی شدند که کشته‌شدگان دشت ارچی اعضای طالبان نه، بلکه افراد غیرنظامی بودند. همین «نمایندگان» که تا دیروز در غم کشته‌شدگان طالبان گریبان پاره می‌کردند و کشته‌شدگان طالبان را افراد غیرنظامی می‌خواندند، در برابر انهدام پایه‌های برق که میلیون‌ها شهروند کشور را از روشنایی محروم کرده و خانه‌ها، کوچه‌ها و خیابان‌ها را در تاریکی فرو برده است، خاموشی اختیار کرده اند.

جالب این‌ است، تروریستانی که هزاران غیرنظامی را کشته و بارها از غیرنظامیان به عنوان سپر انسانی استفاده کرده اند، در رویداد کندز دایه‌ی مهربان‌تر از مادر برای غیرنظامیان شده بودند و زمین و زمان را به هم می‌بافتند که کشته‌شدگان همه غیرنظامی اند، حالا با تخریب پایه‌ی برق میلیون‌ها غیرنظامی را با مشکل مواجه کرده اند. تروریستانی که با حمله بر مسجدها، همایش‌ها، اعتراض‌ها و…، کودکان و زنان را می‌کشند، اموال عمومی را تخریب و زیرساخت‌های اقتصادی را از بین می‌برند، ثابت کرده اند که نه به انسانیت، نه به دین و نه به هیچ چیزی دیگری ذره‌یی ارزش قایل نیستند. اما خاموشی حامیان دولتی این گروه‌ها در برابر اعمال جنایت‌کارانه‌ی آن‌ها نگران‌کننده است؛ زیرا سکوت حامیان دولتی طالبان در برابر جنایت‌های این گروه و رسانه‌یی‌شدن برای دفاع از آن‌ها، طالبان را تشویق به انجام جنایت‌های بیشتر می‌کند که انهدام زیرساخت‌های اقتصادی بخشی از جنایت آن‌هاست.

اگر به‌راستی غیرنظامیان برای طالبان و حامیان دولتی آن‌ها اهمیت دارد، چرا این گروه غیرنظامیان را سپر انسانی می‌سازد؟ چرا خودشان هزاران غیرنظامی را در مکان‌های عمومی به قتل می‌رسانند؟ چرا خط برقی را که مورد استفاده‌ی میلیون‌ها غیرنظامی است، منهدم می‌کنند؟ چرا آن عده از «نمایندگان» که برای کشته‌شدگان طالبان مرثیه سر می‌دادند و آن‌ها را غیرنظامی جا می‌زدند، در برابر انهدام پایه‌ی برق و تاریکی پایتخت خاموشی اختیار کرده اند؟

واقعیت این است که طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی، همانطوری‌که در بالا گفته شد، هیچ حد و مرزی را نمی‌شناسند و برای خوش‌خدمتی و خدمت‌گزاری به اربابان خارجی خود به هر جنایتی دست می‌زنند. طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی ثابت کرده اند که جان شهروندان کشور، اموال عمومی و زیر ساخت‌های اقتصادی کشور برای آن‌ها ارزشی ندارد. سکوت در برابر کنش‌های جنایتکارانه‌ی طالبان، و جازدن کشته‌شدگان طالبان به غیرنظامیان، تنها آتش جنایت این گروه را شعله‌ورتر کرده و این گروه را به جنایت‌آفرینی بیشتر تشویق می‌کند.

حکومت به‌جای مدارا با حامیان دولتی طالبان، باید با آن‌ها برخورد جدی کند. اعضای پارلمان که از بیت‌المال حقوق می‌گیرند، هزینه‌های زندگی‌شان را حکومت می‌پردازد، با چه توجیهی از طالبان حمایت کرده و عمل‌کرد نیروهای امنیتی را زیر پرسش می‌برند. آن‌هایی که در برابر اعمال خرابکارانه‌ی طالبان سکوت می‌کنند و کشته‌شدگان این گروه را غیرنظامی جا می‌زنند، شایسته‌گی نمایندگی از ملت را ندارند. حکومت اگر جلوی این افراد را در درون دولت نگیرد، طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی با دلگرمی حامیان درون حکومتی خود بیشتر جنایت می‌آفرینند؛ زیرا حامیان درون حکومتی آن‌ها با سوء استفاده از مقام خود، دست به فرافگنی و دروغ‌بافی می‌زنند تا اعمال طالبان را موجه جلوه دهند.

بارها گفته شده است که برخی مقام‌های محلی در راستای منافع طالبان فعالیت می‌کنند، نمونه‌ی آن نشر مطلبی در نشریه‌ی «سرخط» است که در آن آمده است، والی غزنی به دادگاه طالبان شکایت کرده و دادگاه صحرایی طالبان نیز به نفع او رأی داده است. وقتی طالبان ولسوالی خواجه‌عمری غزنی را که در 20 کیلومتری شهر غزنی قرار دارد، در اختیار گرفتند، ولسوال و فرمانده پولیس را با نزدیک به 30 نفر دیگر به قتل رساندند، گمانه‌زنی‌ها از همکاری پشت‌پرده با طالبان حکایت داشت. نشر مطلب روزنامه‌ی سرخط این گمانه‌زنی‌ها را تقویت می‌کند که به راستی دست‎‌هایی هستند که در پشت پرده با طالبان همکاری می‌کنند.

منافع حکومت و مردم در این است که تساهل را کنار گذاشته و همانطوری‌که در حوزه‌ی نظامی بر طالبان و دیگر گروه‎‌های تروریستی فشار می‌آورند، در حوزه‌ی سیاسی نیز بر حامیان آن‌ها فشار بیاورند تا گروه‌هایی مثل طالبان به سادگی نتوانند جنایت بیافرینند، اموال عمومی را تخریب کنند، زیرساخت‌های اقتصادی را از بین ببرند و در یک لحظه میلیون‌ها شهروند را برای چندین شب از روشنایی بی‌بهره کرده و شهرها را در تاریکی فرو ببرند.