لوئیس لارا از این‌که در زمان روایت زنده‌گی‌اش، گریه می‌کرد، عذرخواهی کرد. این مادر 54 ساله‌یی اهل فلوریدا که به تنهایی مسئولیت بزرگ کردن فرزندش را به عهده دارد، در میانۀ بحران پاندمی ویروس کرونا و به دلیل مشکلات اقتصادی ناشی از این پاندمی خانه‌اش را به فروش گذاشته است. تصمیم او برای فروش خانه‌اش تازه‌ترین نشانۀ از لغزش او از طبقۀ متوسط به طبقۀ فقیر جامعه است.
وضعیت جدید لارا مانند بسیاری از آمریکایی‌های دیگر از 20 مارچ شروع شد. او که برای مدت زمان طولانی در یک شرکت آب معدنی کار می‌کرد، در بیستم ماه مارچ به مرخصی فرستاده شد. قرار بود این مرخصی موقت باشد، اما حالا این‌گونه به‌نظر نمی‌رسد. شرکتی که او در آن کار می‌کرد، ابلاغ کرده است که بیمۀ صحی‌اش تا در اواخر این ماه برداشته می‌شود. او وقت زیادی را در وبسایت بیکاری فلوریدا گذرانده و با وجود شش هفته تماس و ورود روزانه به سیستم و حتا درخواست کتبی تاکنون هیچ پولی دریافت نکرده است.
لارا به تازه‌گی می‌خواست در یک مغازه خوارکه‌فروشی برای خود کاری دست و پا کند، اما برایش گفته شد که استخدام فعلاً مسدود است. او می‌گوید، وضعیت خیلی وحشت‌ناک است، وضعیت مالی خوب نیست و به آخر خط رسیده‌ام.
وضعیت پیش‌آمده برای لارا منحصر به فرد نیست و اقتصادانان سال‌هاست هشدار داده‌اند که زنده‌گی بخش بزرگی از شهروندان آمریکا براساس دست‌مزد ماهیانه می‌چرخد و با کوچک‌ترین تلنگری زنده‌گی آنان از هم خواهد پاشید. بسیاری از کسب‌وکارهای که با سرعت بالا در حال رشد اند، به کارمندان‌شان سالانه کمتر از 30 هزار دالر دست‌مزد می‌پردازند که پس‌انداز را سخت می‌سازد.
کلودیا سحم، اقتصاددان و متخصص عوامل و راه‌حل رکود می‌گوید، ایالات متحده آمریکا برای چنین بحران اقتصادی کاملاً آماده نبود. شاید مهم‌ترین زنگ خطر گزارش سال گذشتۀ انبار فدرال بود که هشدار داد تقریباً 40 درصد آمریکایی‌ها در وضعیت اضطراری نمی‌توانند با 400 دالر امور زنده‌گی‌شان را بگذرانند. بسیاری از تحلیل‌گران این موضوع را به سختی باور می‌کنند و می‌گویند که این گزارش زمانی منتشر شد که نرخ بیکاری زیر 4 درصد بود، اما حالا که وضعیت اضطراری اتفاق افتاده است، میلیون‌ها نفر در برابر انبارهای موادغذایی صف می‌بندند، از طریق رسانه‌های اجتماعی خواستار کمک می‌شوند و برخی در میانۀ شیوع اپیدمی سر کار می‌روند، زیرا به پول نیاز دارند.
جروم اچ پاول، یکی از مسئولان حکومت فدرال هفته گذشته گفت، این مشکلات بار سنگینی را بر کسانی تحمیل می‌کند که کمتر آماده‌گی دارد و ما به عنوان یک جامعه هر کاری را که لازم باشد، باید انجام دهیم و به کسانی که از این مشکلات رنج می‌برند، یاری رسانیم.
با افزایش سریع از دست‌رفتن اشتغال، مرکز پالیسی اجتماعی و فقر در دانشگاه کلمبیا هشدار می‌دهد که مدت زمان کوتاهی در بر خواهد گرفت تا دهها میلیون نفر از طبقه متوسط جامعه به طبقه فقیر جامعه سقوط کنند. کنگرۀ آمریکا برای جلوگیری از چنین وضعیتی، 3 تریلیون دالر را به منظور کمک به کسب و کارهای در حال تقلا و کسانی که به مرخصی بدون حقوق رفته‌اند، اختصاص داد. برخی‌ها نگران اند که کمک‌های بیش از حد به بیکاران، ممکن است آنان را از برگشت به کار دل‌سرد کند. با این حال، اقتصاددانانی نظیر سحم می‌گویند که مشکل بزرگ‌تر این است که این کمک‌ها هنوز به بسیاری از مردم نرسیده است.
لیندا لی که با پسرش در یک مسافرخانۀ ارزان قیمت زندگی می‌کند، اکثر روزها با دق‌الباب دروازۀ اتاقش بیدار می‌شود. پرداخت‌هایش عقب افتاده و مدیر مسافرخانه می‌خواهد او را اخراج کند. او می‌گوید، شاید تا چند روز دیگر مجبور شود در موترش بخوابد.
سال 2020 برای لیندا لی که یکی از هزاران کاگر «گیگ» آمریکاست، قرار نبود این‌گونه باشد. او این سال را با زمزمه‌کردن و همراهی یکی از مقلدان الویس پریسلی و فعالیت‌های کوتاه‌مدت به عنوان آموزگار هنر در مکتب‌های اطراف پلانو و تگزاس با درآمد خوبی شروع کرد و وضعیتش خوب بود. این پول به علاوه پولی که از شوهر سابقش می‌گرفت او را قادر ساخت تا پسر نوجوان‌اش را به بورسیۀ تحصیلی به دانشگاه بفرستد. اما با بسته شدن مکتب‌ها و دیگر مکان‌های تفریحی و سرگرمی همه‌چیز به فنا رفت. شوهر سابقش دیگر پولی به حسابش نریخت و پسرش نیز از کالج به خانه برگشت و آنان به مسافرخانه نقل مکان کردند. در اوایل اپریل او تلاش می‌کرد یک هفته را با 320 دالر سر کند. تگزاس در ماه اپریل گرم است، اما در اواسط این ماه دمای هوا 30 درجه کاهش می‌یابد.
لی پیش‌تر به واشنگتن‌پست گفته بود، اگر مجبور به ترک هتل شوم، جایی را برای زنده‌گی ندارم و در این هوای سرد نمی‌توانم در موترم بخوابم و این چیزیست که خیلی مرا دچار استرس کرده است. او در مصاحبۀ این هفته‌اش گفت که چک 1200 دالر کمکی حکومت به موقع به‌دستش رسید و توانست او را از بی‌خانمانی نجات دهد. اما بخشی از آن پول بابت کرایه خانه پرداخت شد و بقیه تقریباً در حال اتمام است. لی با وجود این که چندین بار تلاش کرده است برای دریافت مستمری بیکاری درخواست بدهد، اما تاکنون تأییدیه دریافت نکرده است، این در حالی است که کنگرۀ آمریکا برای کارگران گیگ وجه اضافی اختصاص داده است. او در نهایت مجبور شد تا تمبر موادغذایی دریافت، اما در ماه اپریل تنها 12 دالر دریافت کرد.
لی 58 ساله می‌گوید، این مشکل برایم مثل کابوس بوده است و در طول زندگی‌ام چنین چیزی را ندیده بودم. نمی‌دانم در ماه‌های آینده چه اتفاقاتی خواهد افتاد.
در حال حاضر برای نجات زنده‌گی اکثر آمریکاییان در حال تقلا، بیمه بیکاری و مبلغ 1200 دالر کمکی است که از بخش خدمات درآمد داخلی پرداخت می‌شود. با این حال، سکسکه‌های بی‌شمار مانع رسیدن این کمک‌ها به نیازمندان شده است. نظرسنجی‌یی که به تازه‌گی از سوی واشنگتن ست انجام شده، نشان می‌دهد که 38 میلیون از کارگران اخراجی هنوز منتظر دریافت کمک هزینه‌های دولتی اند و تنها نیمی از آنان توانسته‌اند که از کمک هزینه‌های بیکاری مستفید شوند.
سیستم‌های بیکاری در بسیاری از ایالت‌ها نظیر نیوجرسی و فلوریدا قدیمی و کهنه اند. لوئیس لارا، کارمند شرکت آب معدنی برای ارسال درخواست ساعت‌های متفاوت روز و شب را امتحان کرده است، اما قادر نشده است درخواستش را ارسال کند. او با وجود این که از سال 1996 تاکنون ساکن فلوریداست، اما سیستم نتوانسته است هویت او را تثبیت کند. او می‌گوید، از به مرخصی آمدنم شش هفته می‌گذرد، فکر می‌کردم سیستم بیکاری در فلوریدا بروزشده باشد، اما چنین نبود. او به چندین قانون‌گذار این ایالت تماس گرفته و حتا برای تماس با والی فلوریدا و سناتوران این ایالت حساب توییتری ایجاد کرده است.
هرچند خیلی‌ها در تلاش اند از کمک‌های این دور بهره ببرند، اقتصادانان هشدار می‌دهند که بخشی از این کمک هزینه‌ها طوری برنامه‌ریزی شده است که در آخر جولای تمام می‌شود. کارگران مثل لورا و لی می‌گویند، آنان مایل اند دوباره به کار برگردند، اما آنان می‌دانند که صنایع چون مهمان‌سراها، آموزش و سرگرمی‌ها به این زودی‌ها بازگشایی نمی‌شوند.
بسیاری از اقتصادانان با توجه به این که رسیدن پول به شرکت‌ها و کسب‌وکارها نیاز به زمان دارد، از کنگره مصرانه می‌خواهند تا هرچه زودتر بسته‌های حمایتی بیش‌تری را تصویب کند. برخی دیگر از اقتصادانان مانند سحم توصیه می‌کنند که ساختار این کمک‌ها باید به‌گونه‌یی باشد که اگر نرخ بیکاری بالا باشد، مزایای آن بالا و در صورت که بیکاری کاهش یابد، مزایای این کمک‌ها نیز کمتر شود.
لی می‌گوید، سیاست‌مداران در خبرها می‌گویند که آنان به فکر مردم اند، اما من این‌گونه فکر نمی‌کنم. آن‌ها این موضوع را درک نمی‌کنند، زیرا قرار نیست آنان تلخی بیکاری را بچشند. امیدوارم آنان برای کمک به کسانی که بیکار شده‌اند، راه بهتری پیدا کنند.
منبع: واشنگتن پست
برگردان: علی احمدی_سلام‌وطندار
