تصرف چند روزۀ کندز از سوی طالبان و ادامه درگیری‌ها در این ولایت سبب آواره‌شدن نزدیک به بیست‌هزار خانواده شده است. این بیجاشدهگان می‌گویند که دیگر کندز مانند گذشته برای‌شان نیست.
روبینه، بانویی‌ست که با شوهر معیوبش پس از حملۀ طالبان بر این ولایت خانه‌اش را رها کرده و به کابل آمده است. او یا شکایت از وضعیت بد اقتصادی گفت که حتا کرایۀ موتر برای فرار از ساحۀ جنگ را قرض گرفته است. روبینه می‌گوید که تا اکنون هیچ‌گونه کمکی از سوی دولت دریافت نکرده و نمی‌خواهد دوباره به کندز برگردد.
گفته‌های این بانو روایت زندگی صدها خانوادۀ بیجاشدۀ کندزی‌ست که به خاطر حفظ جان، تمام داروندارشان را رها کرده اند و به کابل و ولایت های همجوار کندز فرار کرده اند. این بیجاشدهگان می‌گویند که دیگر از زندگی در کندز مطمئن نیستند.
با این حال وزارت مهاجرین و عودت‌کننده‌گان از برگشت حدود هفتاد درصد بیجاشدهگان این ولایت خبر می‌دهد. حفیظ‌احمد میاخیل، مشاور مطبوعاتی این وزارت می‌گوید که وزارت مهاجرین و عودت‌کننده‌گان بودجه‌یی مشخص برای کمک به این بیجاشدهگان ندارد و برخی کمک‌ها نیز از سوی «یو.ان.اچ.سی.آر» و «دبلیو.اف.پی» پس از بررسی خانواده‌های مستحق به آن‌ها صورت گرفته است.
به گفتۀ آقای میاخیل تاکنون به 2948 خانواده پس از شناسایی کمک شده است. او می‌گوید، خانواده‌هایی که خواهان برگشت به این ولایت نیستند را به کمشنری عالی سازمان ملل برای پناهنده‌گان معرفی می‌کنند.
مشاور مطبوعاتی وزارت مهاجرین می‌افزاید که ییشتر بیجاشدهگان کندز به مشکلاتی از جمله نبود سرپناه و مواد غذایی مواجه اند. میاخیل می‌گوید که تاکنون برای 900 تن این آواره‌گان در کابل مواد غذایی و لوازم خانه از سوی نهادهای بین‌المللی کمک شده است.
این وزارت از بی‌جاشدن نزدیک به 600 هزار خانواده از ولایت ننگرهار نیز خبر می‌دهد. گفته می‌شود که این آواره‌گان از ولسوالی‌های بتی‌کوت، کوت و اچین هستند که هم‌اکنون درگیری در این مناطق جریان دارد.
طالبان با حمله بر کندز حدود یک ماه پیش توانستند مرکز این ولایت را برای سه روز زیر تصرف خود گیرند و در نتیجۀ درگیری‌ها و افزایش ناامنی‌ها صدها خانواده از این ولایت آواره شدند.
